آلمان امروز همواره به دنبال کسب رضایت آمریکا و هم قدم شدن با اوست زیرا از اسطوره ها و عجایب معاصر خود متواری است، امروز در آلمان حتی داشتن نشانه ای از دوران هیتلر جرم بوده و شکل و شمایل ویلهلم اول باعث نکوهش دارنده اش می شود. در صورتی که در روسیه هنوز مومیای لنین در میدان سرخ مسکو مورد احترام و تکریم دولت است و بقایا و سمبل های دوران پطر مظهر روسیه مدرن است. 
در غرب فرانسویان که ناپلئون را می پرستند هم چنان بر اصالت خود اصرار می ورزند و حاضر به صحبت با زبان انگلیسی با توریست ها نیستند اما ژاپنی های وارث امپراطور هیرهیتو، جوانانی پانک و خانه به خودش در اردوکشی های آمریکا هستند. 
شاید آلمان اقتصاد اول اروپا و ژاپن غول تکنولوژی باشد اما آیا آخرین بار که ندای حرکت مستقلانه از این دو کشور در تحولات بین المللی را شنیدیم به یاد داریم؟

                     
عزت نفس و غرور ملی یک جمعیت انسانی در گرو تعلق خاطر آن گروه به خاطرات و حماسه آفرینانش است، از این روست که همواره گفته می شود "آینده از آن ملتی است که گذشته خود را بداند". اصلی که در مورد ایران بیش از هر کشوری دیگر صدق می کند، ایران تاریخی سرشار از کامیابی و ناکامی داشته است، ایرانیان از یک سو باستانی را دارند که دیگر نمی توانند به عنوان الگو به آن نگاه کنند و از سوی دیگر ایران پس از اسلام را دارند که قرون اولیه و میانه اش سرشار از رشد و پیشرفت علمی و فرهنگی بوده است اما با آغاز دوران اشغال و سلطنت های خود فروخته قاجار و پهلوی دیگر نشانه ای از آن عصر طلایی را در یاد ندارند. به همین علت بود که انقلاب اسلامی یکی از اصلی ترین محورهای خود را بازگشت به خویشتن و عزت نفس میهنی- دینی تعریف کرد. 

امام خمینی رحمت الله علیه در مقام بنیانگذار جمهوری اسلامی در رهنمود های خود همواره تاکید بر توسل به باورهای اسلامی و ملی داشته و ملت را از خود باختگی در برابر غرب بر حذر می داشتند. دلیل این هشدار امام رحمت الله علیه در حقیقت به این مسئله باز می گردد که ملت ها هنگامی می توانند به بازیگری مستقلانه در عرصه بین المللی بپردازند که خود را جمعیتی دارای هویت مستقل بپندارند، یک جمعیت سیاسی تا وقتی که "غرور ملی" نداشته باشد نمی تواند در برابر دنیای پر طمطراق غرب مقاومت کند و به عبارتی سکان اداره خود را ناخودآگاه به دست دیگری خواهد سپرد.

 
امام رحمت الله علیه که همواره بر این مسئله تاکید داشتند، خود با رحلتشان به عنوان یک حماسه آفرین در تاریخ ایران باقی مانند. بنیان گذار کبیر انقلاب ملت ایران را به این درجه از باور رساند که راه حل مشکلات در شرق(کمونیسم) و در غرب(سرمایه داری) نیست بلکه در سنت، فرهنگ و مذهب نهفته است. امام(ره) پس از رحلتشان تبدیل به سمبل و نماد آرمان ها و اعتقادهایشان شدند، از این رو با توجه به آنچه گفته شد، هر آنچه که یادآور ایشان است به نوعی همچون چراغ راهی برای ادامه راه کشور است.
 نمادهایی که بیشترین نقش آفرینی در بین آنان را، حرم ایشان ایفاء می کند، حرم امام(ره) از یک سو جایی برای تجلی تجدید بیعت با آرمان ها یایشان است و از سوی دیگر نشان دهنده عزت و رونق چرخ انقلاب است. در حقیقت شکوه و ثبات حرم ایشان بر وجه روانی و اجتماعی نظام تاثیر گذار است، بالاخص در نظام سیاسی ما که تعریفی "امت مدار" از خود ارائه می دهد، این تاثیر گذاری اهمیتی شگرف دارد.

 
شاید در نگاه اول ربط دادن پایداری نماد های حماسه آفرینان به اقتدار روانی یک سیستم سیاسی اغراق در گرفتن ژست سیاسی به نظر برسد اما اگر با رویکرد ذهن مخاطبان منفعل(غیر پیگر یا عام) به مسئله بنگریم به این نتیجه می رسیم که مخاطب در ذهن خود می گوید: «نظامی که خود را برای مدیریت امت مسلمان آماده می کند، حال که شایستگی ساخت یک حرم در شأن بنیاگذارش را ندارد، آیا باعث اتلاف سرمایه های ملی در راه اهداف دست نیافتنی خود نمی شود.» 

بر این اساس باید در نظر داشته باشیم که مخاطب منفعل که غالباً تحت تأثیر هجمه تبلیغاتی و شبیخون فرهنگی دشمنان است به طور طبیعی به سمت این سفسطه برای نتیجه گیری سوق داده می شود. این تأثیر در بین مخاطبان غیر ایرانیِ دوستدار نظام شدت بیشتری دارد زیرا آن ها که فقط از جوهر پاک ولایت فقیه خبر داشته و از بی تدبیری برخی مدیران داخلی اطلاعی ندارند، هنگام ورود به ایران حداقل در این قبیل از موارد انتظار شکوهی خاص را دارند.  

اخیراً برای چندمین بار در دو دهه گذشته بخش هایی از حرم تکمیل نشده بنیانگذار انقلاب اسلامی تخریب و در حال بازسازی است. گویی در طول زمانی نزدیک به ربع قرن متولیان حرم و مسئولان فرصت و مجال رسیدگی به این مضجع شریف را نداشته اند. 

در روزگاری که یک مهدکودک، تعمیرگاه اتومبیل، تولید کننده عرقیات گیاهی و ... هر کدام برای خود سایت و وبلاگ اختصاصی دارند، حرم امام راحل حتی در سایت موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی رحمت الله علیه نیز یک بخش جداگانه ندارد، چه رسد به اینکه در برنامه ریزی ها و سیاستگذاری ها جایگاه ویژه ای داشته باشد. 

توجه به حرم امام محدود می شود به نیمه دوم اردیبهشت و نیمه اول خرداد و پس از 15 خرداد دوباره فراموش می شود. متولیان در طی سال رژه  بی حجابی را در حرم نمی بینند، همچنان که پاسور بازی کردن دانشجویان دانشگاه های اطراف در داخل حرم را.


      
 
احترام حرم را در این سال ها همان پابرهنه ها نگه داشته اند که هر سال خود را در خرداد ماه به آن رسانده و با کمیِ امکانات و وضع بهداشتی و اسکان می سازند، نه مسئولانی که عکس گرفتن در حرم فقط یکی از آیتم های برنامه ی کاری شان در دهه فجر است. 

 
اگر به واقع حرم امام حرمت داشت که نباید برای پیدا کردن چهار خط مطلب درباره آن دوستداران داخلی و خارجی مجبور باشند به ویکی پدیا مراجعه کنند، حتی مهمان خانه های بین راهی هم اطلاعاتشان در بسیاری از سایت های گردشگری ثبت شده اما برای یافتن اطلاعات پیرامون حرم امام جائی مگر سایت جماران و سایت موسسه تنظیم و نشر آثار وجود ندارد، که این دو هم مشخص است، کاری به جز بازنشر اخبار سیاسی خاص و مطلوب خود ندارند، اختصاص دادن یک صفحه به حرم، لود سایتشان را با مشکل مواجه می کند! البته باز جای شکرش باقی است که سایت جماران تصاویر دیدار مسئولان، جهانگردان و ... از حرم را منتشر می کند تا کاربران اینترنتی بدانند حرمی هم وجود دارد. 

حرم امام سرنوشت نامعلومی دارد، تنها بخش روشن ماجرا اینجاست که ربع قرن زمان برای ساخت این دو بنا کافی نبوده است، و تولیت حرم امام برای این مساله باید پاسخگو باشد.

      
فارغ از ربع قرن نادیده گرفتن ساخت حرمی باشکوه برای امام بزرگوار که می توانست جنبه های معنوی و روانی مثبتی برای جامعه اسلامی داشته باشد، امروز با توجه به بیداری اسلامی و اینکه این گنبد نورانی می تواند در جایگاه قلب تپنده ای مشتاقان و مبارزان مسلمان را جذب خود نماید، رسیدگی به حرم ضرورت دوچندانی پیدا کرده است.